北商久不通,犁枣罕登盘; 山舍惟有橘,琐细如弹丸, 此外则柿栗,收拾猿鸟残。 虽无庞翁话,儿孙亦团栾。 今岁雨雪晚,岁莫始大寒, 二稚乃可怜,不诉衣襦单。 地炉有微火,诵书到更阑。 我老多感慨,赖汝差自宽。
明公枉珍遗,开缄霜雪色。 自非玉女春,必假天孙织。 剡藤失浮薄,海苔无光泽。 元是秘府藏,亲向御手得。 秋风柿叶馆,笔研久荒寂。 飞来一朵云,列弟厌金碧。 如何上所赐,波及沧浪客。 焚香再封裹,还坐翻太息。 盗发唐昭陵,无复晋墨迹。 顾兹抱贞素,恬阅世代易。 尚怜先代时,龙翰溢邦国。 蚕缫尽输征,鹑结曾不惕。 吾元本恭俭,世祖膺圣德。 羊鞟代白麻,遂尔混区域。 侈用几何年,离乱亦以极。 明星烂河岳,鸡叫扶桑白。 当写大宝箴,直上玉阶侧。 讵敢轻点涴,令人却湔涤。
晓起坐终日,无人扣竹扉。 柿因风落早,菊为雨开迟。 稚子能赊酒,邻翁许借诗。 白头无别计,空负圣明时。
诗成长是倩人书,最爱东家织翠裾。 远树断云春雨外,华星明月晚凉初。 满窗柿叶题都遍,短帽梅花画不如。 莫向墨池成久别,鹅群还欲谢崇虚。