一尊未尽有馀兴,二子不来无可人。 满地凤仙落红雨,江南八月似残春。
西风落叶陵口寺,薄暮钟声送夕阳。 酒醒不知过夜半,开门满地月如霜。
谁处江东郑老家,自锄谷口种烟霞。 远山三月多归思,晴日东窗见杏花。
道人新戴竹皮冠,头上星摇北斗寒。 一夜凉风吹发乱,半窗鹤梦绕琅玕。
延陵庙西落日低,延陵庙前春草齐。 千金公子去不返,淡云苦竹斑鸠啼。
送茶将军扣门急,惊觉秋深梦一窗。 半夜竹炉翻蟹眼,只疑风雨下湘江。
诸葛仙翁七十馀,吕蒙城下筑幽居。 来从方外求丹诀,且乞人间教子书。
平生恨不识遵道,忽见此图如梦间。 安得羲之九泉底,枯林风雨似初还。
旧日延陵客子家,只今门巷满桑麻。 姑苏回首神游处,无限春风野荠花。
岁寒古木性所爱,况有此君初附之。 江湖眼明世无几,太息不生元祐时。
吴江酒熟照行人,春江小雨波粼粼。 一樽未尽忽晴日,江头柳花撩乱春。
画墙班鸠啼绿树,白日紫燕穿朱帘。 昼长深院弄瑶瑟,吴姬十指行春纤。
佛国群山快我登,烟霞踏破几层层。 三天竺畔全无暑,六月松阴尺五冰。
小楼一榻钱塘客,况味凄凉序属秋。 安得江淹赋予笔,因而书作半生愁。
吴堤杨柳雨霏霏,四月犹寒总夹衣。 此去孤舟无好伴,空江惟见白鸥飞。