杜陵有布衣,老大意转拙。 许身一何愚,窃比稷与契。 居然成濩落,白首甘契阔。 盖棺事则已,此志常觊豁。 穷年忧黎元,叹息肠内热。 取笑同学翁,浩歌弥激烈。 非无江海志,潇洒送日月。 生逢尧舜君,不忍便永诀。 当今廊庙具,构厦岂云缺。 葵藿倾太阳,物性固莫夺。 顾惟蝼蚁辈,但自求其穴。 胡为慕大鲸,辄拟偃溟渤。 以兹误生理,独耻事干谒。 兀兀遂至今,忍为尘埃没。 终愧巢与由,未能易其节。 沉饮聊自遣,放歌破愁绝。 岁暮百草零,疾风高冈裂。 天衢阴峥嵘,客子中夜发。 霜严衣带断,指直不得结。 凌晨过骊山,御榻在嵽嵲。 蚩尤塞寒空,蹴踏崖谷滑。 瑶池气郁律,羽林相摩戛。 君臣留欢娱,乐动殷樛嶱。 赐浴皆长缨,与宴非短褐。 彤庭所分帛,本自寒女出。 鞭挞其夫家,聚敛贡城阙。 圣人筐篚恩,实欲邦国活。 臣如忽至理,君岂弃此物。 多士盈朝廷,仁者宜战栗。 况闻内金盘,尽在卫霍室。 中堂舞神仙,烟雾散玉质。 暖客貂鼠裘,悲管逐清瑟。 劝客驼蹄羹,霜橙压香橘。 朱门酒肉臭,路有冻死骨。 荣枯咫尺异,惆怅难再述。 北辕就泾渭,官渡又改辙。 群冰从西下,极目高崒兀。 疑是崆峒来,恐触天柱折。 河梁幸未坼,枝撑声窸窣。 行旅相攀援,川广不可越。 老妻寄异县,十口隔风雪。 谁能久不顾,庶往共饥渴。 入门闻号啕,幼子饥已卒。 吾宁舍一哀,里巷亦呜咽。 所愧为人父,无食致夭折。 岂知秋禾登,贫窭有仓卒。 生常免租税,名不隶征伐。 抚迹犹酸辛,平人固骚屑。 默思失业徒,因念远戍卒。 忧端齐终南,澒洞不可掇。
多情多感仍多病,多景楼中,樽酒相逢,乐事回头一笑空。 停杯且听琵琶语,细撚轻拢,醉脸春融,斜照江天一抹红。
云掩金戈日,风生铁马尘。 乱离谁事主? 贫贱独为民。 鸡犬人烟绝,鼪鼯草木邻。 喜闻同舍语,天已厌荆榛。
龙祥踪迹古仙坛。水连山。径弯环。玉殿朱门,高耸白云间。疑是蓬宫临白溆,真福地,可开颜。 仲冬游历苦无寒。道人攒。子文欢。看尽三峰,别后两闲闲。何日复来林下笑,散后易,聚时难。
枯枝旋拾带冰烧,雪水茶香滚夜涛。 党氏岂知风韵美,向人犹说饮羊羔。
地炉煨芋足充饥,凉薄家声胜富儿。 李密懒残风味在,寒灰冷火澹相知。
烟梢深处稳栖翎,标格孤高迥出群。 只恐听琴惊梦醒,踏翻松顶一巢云。
树头清啸两三声,纸帐梅花睡欲成。 唤醒冷泉亭上梦,岭云飞动月初明。
天风吹笛落天涯,万瓦霜清月影斜。 惊醒羁人犹自可,江城只怕落梅花。
琴张瓯茗伴炉薰,三弄梅花月下庭。 香影孤高音调古,空阶谁许鹤来听。
拥被酸吟雪未晴,拾樵路断闭松扃。 相如病渴谁来管,自整冲寒贳酒瓶。
云碍前村路不通,暗香疏影杳无踪。 琼琚踏碎知何处,月上孤山第一峰。
斗转参横午漏迟,一轮寒魄堕南枝。 玉箫吹彻青霜冷,正是诗人梦破时。
数片和烟裹石苔,空林长惹鹤猿猜。 天风吹度长松下,僮子殷勤扫不开。
月色波光共一溪,水天上下漾玻璃。 孤舟蓑笠清如许,何必山阴访戴逵。