玄豹无心守九关,日随雾雨隐南山。 莫嗟遗鞟同羊犬,犹托文章见一斑。
清江白石带疏林,樊口幽居尚可寻。 梦里草堂无恙在,秋风春雨总关心。
南窗薄暮雨如丝,茗碗熏炉共论诗。 天趣悠悠人意表,忘言相对坐多时。
食有溪鱼卧有裀,受恩深重更无伦。 苦将乳鼠夸为瑞,恐负隆冬蜡祭人。
修翎快剑爪刚钩,自猎平生耻下韝。 击尽秋原鸮与獍,却从灵囿凤麟游。
兵戈故国日雕残,野蔓荒烟白骨寒。 目送飞鸿度关塞,有书无处报平安。
当年百啭上林苑,身愈高时韵愈奇。 兵火十年乔木尽,托栖那敢怨枝卑。
不将柏叶围炉饮,却为梅花放棹看。 诗在灞桥驴子上,阿师空忍雪山寒。
东归间道已浮杯,力疾遥迎日几回。 何处晚来成误认,风帘竹影月窗梅。
娟娟净色雪消馀,剪剪寒香月上初。 标格若教诸佛见,肯教薝卜譬真如。
琅玕仙节郁萧森,知受三天雨露深。 投老相求访真诀,独骑龙杖度千岑。
上方楼阁閟烟霞,补衲重来岁月赊。 拄杖入门如隔世,依然翠竹对黄花。
永和笔阵在山阴,家法惟君悟最深。 寓得梅花兼二妙,右军风致广平心。
姑射仙人炼玉砂,丹光晴贯洞中霞。 无端半夜东风起,吹作江南第一花。
琼仙服尽紫金丹,不识人间有岁寒。 一笑荒村春似海,载歌淇澳报平安。