祗林一叶陨秋霜,回首沧洲泪两行。 几上残经尘已暗,箧中遗稿墨犹香。 云迷圆泽三生石,月冷维摩十笏房。 想像清容何处记,寒梅的的竹苍苍。
久慕陶公卧北窗,还从马祖吸西江。 扫愁那用千金帚,折幔惟瞻七宝幢。 日晏卷帘延叠嶂,雨晴欹枕听流淙。 周妻何肉俱无累,只有诗魔老未降。
一榻东轩迥绝缘,寒岩枯木共忘年。 虽非悟道庞居士,岂是耽诗贾阆仙。 禅定尽教崖石坐,法音都付涧湍传。 晴窗终日无他伎,只办饥餐与困眠。
闭门凝坐学长生,七返还丹一息成。 野服春深裁白苎,山庖日午荐黄精。 烟中鹿引朝真驾,月下鸾随度曲笙。 却笑秦人太痴绝,楼船万里访蓬瀛。
长淮横溃祸非轻,坐见中流砥柱倾。 太守九江先效死,诸公四海尚偷生。 风云意气惭豪杰,雨露恩荣负圣明。 一望神州一搔首,天南天北若为情。
拔翠五云中,擎天不计功。 谁能凌绝顶,看取日升东。
饮露身何洁,吟风韵更长。 斜阳千万树,无处避螳螂。
碧海珊瑚树,清湘翡翠毛。 无因将寄远,日暮寸心劳。
江海春雷动,群龙悉上天。 秋来风露冷,个个抱珠眠。
昔年酾酒地,江汉一茅亭。 同会人何在? 东风柳又青。
玉笋谢朝班,西风海国寒。 无人知苦节,落日下长安。
横槊英声远,闻箫逸兴长。 至今风月夜,鹤梦绕黄冈。
欲为苍生起,神州未可还。 筹思保江表,安若会稽山。
溪上钓西风,心随溪水东。 后车今已载,何待兆非熊。
郑君高节士,潇洒绝人群。 独把青鸾尾,山窗扫白云。